Dagen før Dagen

Shit. Shitshitshitshitshit! Eg fatte det ikkje. Om mindre enn ni timer sitte eg på flyet til Oslo, som igjen føre til flyet til London, så til Hong Kong og til slutt: Australia. Eg fatte det ikkje. Eg har venta og venta og venta på dagen imårå, og når han nå e så nærme, fatte eg ikkje at det e sant. Det har ikkje gått opp for meg at eg ikkje får sett alle vennene mine, familien min eller skolen, huset og rommet igjen på nesten ett år. Eg skjønne det ikkje. Eg fatte det ikkje.

Nå e alle farvellene tatt. Ihvertfall nesten alle, mamma, pappa og lillebror Thomas seie eg hadet te tidligt imårå. Men alle vennene mine har eg snakt med, ringt eller sendt meldinger med og sagt hadet til. Det føles nesten ut som om eg ska i Irak krigen og bli bomba ihjel eller no, alle e så triste og ser på meg med medlidende øyne, og det ende opp med at det e eg så trøste de og ikkje motsatt. Det e jo eg så reise! Overraskende nok har eg ennå ikkje begynt å grina, men det e sikkert fordi eg som sagt ikkje har fatta det heilt ennå. Men det komme nok, imårå får eg sikkert ett skikkelig anfall på flyplassen. Heldigvis glede eg meg bare nå, gruingå e det slutt på. Nå e eg bare forveten: lure på kossen det ser ut i huset eg ska bo, på rommet, i hagen , kjøkkenet og stuå. Kossen e familien, ka kler de seg i, og ka ska me snakka om?! Heldigvis ska Anne, ein aen norsk utvekslingsstudent bo sammen me meg hos vertsfamilien min de fyste to dagene pga dødsfall i hennes egen vertsfamilie. Så det blir greit å bli kjent me hu så eg ikkje blir heilt loner.

Idag har eg bare sprunge rundt som ein stressa maur og pakkt og rydda. Eg utsette allti alt te slutt, så det va et heilt fjell å rydda opp i og selve pakkingå va et personligt inferno i seg sjøl. Ka fader tar du me deg når du ska reisa vekk i ni måneder og kun får lov te å ta me deg én koffort på 20 kg? Heldigvis gikk alt rimeligt greit, sett vekk ifra ett par tre panikkanfall underveis, ett av de pga mobilen min. Eg har nemligt ein Nokia mobil som eg bare forgude. Den har overlevd absolutt ALT, regn, sol, vind og tusen fall i bakken. Men nå, plutselig og mindre enn tolv timer før avreise, bestemme han seg for å slokna. Det går faen ikkje ann, han e jo Survivorman! Han overlevde ei heile uga i ølrus på festival for pokker!! Og NÅ!! Midt i alt stresset bare bestemme ann seg for at nei nå gidde eg ikkje merr, nå slokne eg. Herregud. Håpe mobiler e billigt i Aussie-land.

Uansett, alt i alt tok det meg ni timer, tre cder og to ompakninger for å få et heilt liv inn i ein Samsonite koffert. Håpe eg ikkje bler stopt i tollen, eg prøve nemligt å smugla med meg tre bokser makrell i tomat.

Snakkis i Australia! Shit det føltes rart å sei.